Артура Тасканіні
Артура Тасканіні | |
---|---|
Arturo Toscanini | |
![]() | |
Асноўная інфармацыя | |
Дата нараджэння | 25 сакавіка 1867 |
Месца нараджэння | Парма, Італія |
Дата смерці | 16 студзеня 1957 (89 гадоў) |
Месца смерці | Рывердэйл, Бронкс, Нью-Ёрк, ЗША |
Месца пахавання | |
Краіна | |
Бацька | Claudio Toscanini[d] |
Жонка | Carla Toscanini De Martini[d][2] |
Дзеці | Wally Toscanini Castelbarco[d], Walter Toscanini[d] і Wanda Toscanini Horowitz[d] |
Альма-матар | |
Музычная дзейнасць | |
Прафесіі | дырыжор |
Інструменты | віяланчэль |
Жанры | класічная музыка |
Узнагароды | |
toscaninionline.com | |
![]() | |
![]() |
Артура Тасканіні (італ.: Toscanini, Arturo 25 сакавіка 1867-16 студзеня 1957) — адзін з найвялікшых італьянскіх дырыжораў, упершыню прадэманстраваў свае здольнасці падчас пастаноўкі «Аіды», Джузэпэ Вердзі, калі яму было 19 год. Яго дакладнасць і слушнасць кампазітарам, зрабілі яго стандартам сучаснага дырыжырвання.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Пасля заканчэння з адзнакай у 1885 кансерваторыі ў яго роднай Парме, ён працаваў як віяланчэліст і ўдзельнічаў у адной з оперных груп у Бразіліі. Калі ў Рыа-дэ-Жанэйра, дырыжор яго трупы выйшоў з яе, Тасканінні застаўся весці «Аіду» Вердзі, без усялякай падрыхтоўцы і без партытуры (1886). Пазней у жыцці ён пераадольваў блізарукасць сваёй велізарнай памяццю. Па вяртанні ў Італію, ён быў ў аркестры для першай прэзентацыі «Атэла» Джузэпэ Вердзі (1887) і вёў прэм’еры кампазітара Леаванчала «Pagliacci» (1892) і Пучыні «La Boheme» (1896). У 1898 ён стаў галоўным дырыжорам ў Ла Скала, Мілан. Кар’ера ў ЗША пачалася ў 1908 г., калі ён апынуўся на 7 год у Метраполітэн Опера. Пасля ён стаў галоўным дырыжорам у Нью-Ёркскай Філармоніі (1928—1936) а ў 1937 ён стварыў у ЗША сваю NBC — сімфонію, якая была распушчана па яго адстаўцы ў 1954. Яго віталі ў Лондане і Баерскім і Зальцбургскім фестывалі, дзе пазней, пратэстуючы супраць нацызму, ён адмаўляўся з’яўляцца.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/20/Arturo_Toscanini2.jpg/220px-Arturo_Toscanini2.jpg)
Тасканіні збіраў вялізныя аўдыторыі на сваі канцэрты. Паколькі ён быў цалкам адданы інтэрпрытацы твораў кампазітараў, таго што яны самі напісалі, некаторыя слухачы шукалі аўтарытэтнасці ў яго імпрэзах. Сёння, калі дакладная інтэрпрытацыя з’яўляецца натуральнай і заўсёды чакаемай, праца Тасканіні паказвае яго пэўную цвёрдасць у гэтай справе. Пацвярджэннем яго генія з’яўляецца тое, што мноства запісаў яго імпрэзаў пакідаюць далёка пасля запісы іншых дырыжораў.
Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Haggin, B. H., Conversations with Toscanini, 2d ed. (1980), and the Musician I Knew (1980); Horowitz, J., Understanding Toscanini (1987); Sachs, Harvey, Toscanini (1978; repr. 1988); Marek, George R., Toscanini (1975); Sachs, Harvey, Toscanini (1978); Taubman, H. H., The Maestro: The Life of Arturo Toscanini (1951; repr. 1977).
Дыскаграфія[правіць | правіць зыходнік]
Beethoven, L. van, Symphonies 1-9, Fidelio, Missa Solemnis; Brahms, J., Symphonies 1-4, Variations on a Theme by Haydn; Debussy, C., La Mer, Images: Iberia; Mendelssohn, F., Incidental Music to «A Midsummer Night’s Dream»; Puccini, G., La Boheme; Schubert, F., Symphonies 8, 9; Schumann, R., Symphony no. 3; Strauss, R., Don Juan, Don Quixote, Till Eulenspiegel; Tchaikovsky, P., Manfred Symphony, Symphony no. 6; Verdi, G., Aida, Falstaff, A Masked Ball, Otello, Requiem, Te Deum, La Traviata.
Зноскі
- ↑ Find a Grave — 1996. Праверана 3 мая 2024.
- ↑ FamilySearch — 1999. Праверана 25 жніўня 2023.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Артура Тасканіні
- Нарадзіліся 25 сакавіка
- Нарадзіліся ў 1867 годзе
- Асобы
- Нарадзіліся ў Парме
- Памерлі 16 студзеня
- Памерлі ў 1957 годзе
- Памерлі ў Бронксе
- Пахаваныя на Манументальных могілках (Мілан)
- Дырыжоры паводле алфавіта
- Дырыжоры Італіі
- Дырыжоры XIX стагоддзя
- Дырыжоры XX стагоддзя
- Музыканты паводле алфавіта
- Галоўныя дырыжоры Нью-Ёркскага філарманічнага аркестра
- Пажыццёвыя сенатары Італіі
- Оперныя дырыжоры